تعداد کشته های لشکر عمر سعد در کربلا

تعداد کشته های لشکر عمر سعد در کربلا را از این سایت دریافت کنید.

نفرات کشته شده از سپاه عمربن سعد

نفرات کشته شده از سپاه عمربن سعد چه تعداد بوده است؟

نفرات کشته شده از سپاه عمربن سعد

۱۳۹۲/۰۹/۰۲ - ۳۶۳۲۸ بازدید

اشتراک گذاری اشتراک گذاری اشتراک گذاری اشتراک گذاری اشتراک گذاری لینک کوتاه : https://www.porseman.com/!136405

نفرات کشته شده از سپاه عمربن سعد چه تعداد بوده است؟

شروع جنگ در كربلااذان صبح و ظهر عاشوراجنگ تن به تن روز عاشوراجنگ در كربلاچرا سيدالشهدا (ع) تنها شد؟

آمار کشته های لشکر عمر سعد: شماری از منابع، تعداد کشته های سپاه دشمن را 8 8 نفر (به جز مجروحان) نوشته اند. اما این آمار نادرست به نظر می‌رسد، چرا که اولا: با توجّه به شجاعت و استقبال یاران امام و به ویژه بنی هاشم از شهادت و پیشی گرفتن آنان از یکدیگر در جان نثاری در راه هدف مقدس پیشوای شان، آن چنان نمود و بروز داشته است که حتی برخی از افراد سپاه دشمن را به اعتراف واداشته است. ابن‌ابی الحدید از قول یکی از افراد دشمن که در کربلا حضور داشته است، در پاسخ یکی از معترضان که چرا با حسین جنگید؟ در توصیف شجاعت یاران امام می‌گوید: گروهی بر ما قیام کردند که دست‌های شان بر قبضه های شمشیرشان بود و هم چون شیران شرزه از چپ و راست، سواران شجاع را از پا درمی آوردند و خویشتن را به کام مرگ افکنده بودند، نه امان می پذیرفتند و نه رغبتی به مال داشتند و هیچ چیز نمی توانست میان آنان و وارد شدن در دام مرگ یا چیرگی بر ملک، مانع و حایل شود و اگر اندکی دست برمی داشتیم، با تمام جان، لشکر را نابود می‌کردند. (با این حال) ای بی مادر، ما چه کار می توانستیم انجام دهیم. افزون بر این، در خصوص شجاعت علی اکبر نقل شده است که آن قدر از سپا ه دشمن را کشت که فریاد اعتراض آمیز دشمن بلند شد. ثانیا: بنابر برخی گزارش ها، تعداد کشته های دشمن حتی به دست برخی از یاران امام، بسیار بیش از این تعداد بوده است. شیخ صدوق (م 381 ق) و به پیروی از او، محمد‌بن‌فتّال نیشابوری (م 508 ق) تعداد کشته های دشمن را توسط برخی از اصحاب امام، چنین نوشته اند: حر‌بن‌یزید: 18 نفر، زهیر‌بن‌قین: 19 نفر، حبیب‌بن‌مُظاهِر: 31 نفر، عبدالله‌بن‌ابی عروه غِفاری: 20 نفر، بُریر‌بن‌خُضَیر: 30 نفر، مالک‌بن‌انس کاهلی: 18 نفر، (یزید‌بن) زیاد‌بن‌مهاصر کندی (ابوالشعثاء): 9 نفر ، وَهْب‌بن‌وهْب (یا عبدالله‌بن‌عُمَیْرکلبی): 7 (یا 8) نفر، (نافع بن) هلا ل‌بن‌حجاج: 13 نفر ، عبدالله‌بن‌مسلم‌بن‌عقیل: 3 نفر، علی‌اکبر: 54 نفر، قاسم‌بن‌الحسن: 3 نفر. چنان که ملاحظه می شود طبق این گزارش، تعداد کشته های دشمن توسط برخی از سپاه امام، 225 (یا 226) نفر است، یعنی بیش از دو برابر و نیم عدد 88 نفر.

ابن‌شهرآشوب، آمار کشته‌های دشمن را بیش از آمار شیخ صدوق، نوشته است. برای نمونه، او تعداد کشته‌شدگان توسط افراد نام برده را چنین گزارش کرده است: حُرّ، بیش از 40 نفر، حبیب‌بن‌مُظاهِر، 62 نفر، زهیر‌بن‌قین،120 نفر، حجاج‌بن‌مسروق، 25 نفر، عون‌بن‌عبدالله‌بن‌جعفر، 21 نفر، علی‌اکبر 70 نفر و عبدالله‌بن‌مسلم‌بن‌عقیل، ‌98 نفر.

هم چنین مستوفی، تعداد کشته های سپاه عمر سعد را 180 نفر نوشته است.

اگرچه ممکن است پذیرش برخی از این آمار با توجه به مدت زمان نبرد در روز عاشورا به نظر مشکل برسد، اما ارقام یاد شده در مجموع، حاکی از آن است که تعداد کشته های دشمن، بسیار بیش از 88 نفر بوده است. به نظر می رسد شرایط حاکم بر عصر نگارش این گزارش ها، بیش از این به مورّخان اجازه نمی داده که آمار واقعی از کشته های لشکر عمر سعد را ارائه کنند.

ابن‌سعد، ترجمة‌الحسین و مقتله، فصلنامه تراثنا، شماره10، ص184؛ بَلاذُری، انساب الاشراف، ج3، ص 411؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص455؛ تمیمی مغربی، شرح الاخبار، ج3، ص155؛ مسعودی، مُرُوج الذَّهَب ، ج3، ص72.

در ادامه پرسیده بودید: میگویند هیچکس حریف حضرت ابوالفضل نبود.

در پاسخ باید گفت: بی شک شجاعت ایشان ضرب المثل و وفاداری ایشان به امام حسین علیه‌السلام کم نظیر بوده است اما این مطلب که هیچ کس حریف ایشان نبوده است سند تاریخی ندارد و از نظر علمی مردود است.

آیا درست است که میگویند اگر حضرت عباس (ع) به جنگ با دشمن میرفت شاید نتیجه جنگ عوض میشد.

این‌گونه مطالب افسانه‌ای غالبا ساخته و پرداخته مداحان کم اطلاع و یا بی‌توجه است. بر اساس گزارش منابع متعدد تاریخی و روایی حضرت اباالفضل از صبح روز عاشورا تا هنگامه عصر که زمان شهادت ایشان است ، دوشادوش امام حسین علیه‌السلام و دیگر اصحاب حضرت در حال جنگ با دشمن بودند و این مطلب هرگز صحت ندارد که ایشان با دشمن نجنگیدند مگر به خاطر آوردن آب.!

پی‌نوشت:

1. ابن‌ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج3، ص 263.

2. ابن‌اعثم، پیشین، ج5، ص 115؛ خوارزمی، پیشین، ج2، ص 35. خوارزمی در ادامه می نویسد: علی اکبر (در مجموع) 200 نفر را کشت (همان).

3. بَلاذُری (انساب الاشراف، ج3، ص 405) تعداد کشته ها را 5 نفر نوشته است.

4. طبری (تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص441) تعداد کشته ها را توسط نافع، 12نفر نوشته است.

5. شیخ صدوق، الامالی، مجلس 30، ح1 ، ص 223 ـ 226.

6. در صورتی که وهب، 8 نفر کشته باشد.

7. ابن‌شهرآشوب، مناقب آل‌ابی‌طالب، ج 4، ص 109 ـ 114.

8. تاریخ گزیده، ص265.

تشنگي عاشورا -عطش در كربلاآخرين شهيد كربلاسرقت انگشتر امام حسين(ع)خون علي اصغر(ع) -شهادت علي اصغر(ع)حضرت علي اصغر(ع) -شهادت علي اصغر(ع)

ریشه تاریخ و سیره تاریخ و سیره انبیاء و اولیاء تاریخ و سیره معصومین (علیهم السلام) تاریخ و سیره امام حسین (علیه السلام) زندگینامه امام حسین (ع) شهادت امام حسین (ع) اتفاقات روز عاشورا کارزار امام حسین (ع) در عاشورا

منبع مطلب : www.porseman.com

لشکر عمر بن سعد

لشکر عمر بن سعد

لشکر عمر بن سعد سپاهی بود که عمر بن سعد به‌دستور عبیدالله بن زیاد جمع‌آوری کرد و در روز عاشورا در کربلا با امام حسین(ع) و یارانش جنگید و آنان را به شهادت رساند؛ سپس اهل بیت امام حسین(ع) را به اسارت برد.

بیشتر منابع تعداد سپاه عمر بن سعد را بیش از ۲۰ هزار دانسته‌اند. لشکر عمر بن سعد از طیف‌های مختلف اهالی کوفه تشکیل شده بود که با انگیزه‌های مختلفی در کربلا حضور یافته بودند. بیشتر آنان را از لحاظ عقیدتی عثمانی‌مذهب (افرادی که براین باور بودند که حق و جایگاه عثمان رعایت نشده است) دانسته‌اند. افرادی از خوارج نیز در میان آنان حاضر بودند و گروهی از لشکریان ابن سعد با انگیزه دشمنی با اهل‌بیت و برخی دیگر با تهدید و تطمیع ابن زیاد در کربلا حاضر شده بودند.

محتویات

۱ نام‌ و تعداد ۲ شکل‌گیری

۲.۱ تقویت لشکر توسط ابن زیاد

۳ گروه‌ها و انگیزه‌ها

۴ فرماندهان ۵ جداشدگان ۶ اقدامات در کربلا

۶.۱ بستن آب بر روی امام حسین و اصحابش

۶.۲ شهادت امام حسین و اصحاب

۶.۳ آتش زدن و غارت خیمه‌ها

۶.۴ تاختن اسب بر بدن امام حسین

۶.۵ فرستادن سرهای شهدا به کوفه

۶.۶ اسارت اهل بیت امام(ع)

۷ کشتگان ۸ پانویس ۹ منابع

نام‌ و تعداد

فرماندهی سپاهی که در روز عاشورا در برابر امام حسین(ع) قرار گرفت بر عهده عمر بن سعد بن ابی‌وقاص بود و به همین دلیل نیز به لشکر عمر بن سعد معروف است. بنا بر گزارش بیشتر منابع، تعداد افراد این لشکر در آغاز حدود ۴۰۰۰ نفر بود[۱] و با پیوستن لشکرهای دیگر به آن، به بیش از ۲۰۰۰۰ تن رسید؛[۲] البته شمار لشکریان عمر سعد را بین ۶ تا ۳۵ هزار تن گزارش کرده‌اند و اعدادی همچون ۶ هزار،[۳] ۱۴ هزار،[۴] ۱۷ هزار،[۵] ۲۲ هزار، ۲۸ هزار،[۶] ۳۰ هزار،[۷] ۳۲ هزار[۸] نیز در برخی منابع ذکر شده است. امام حسین (ع) در روز عاشورا در اشعاری از لشکریان دشمن به دانه‌های درشت باران تعبیر کرده است.[۹] نویسنده کتاب لمعات الحسین ازاین تعبیر استفاده کرده که ابن سعدبا لشگری انبوه چون دانه‌های باران شدید در کربلا حضور داشته است.[۱۰]

شکل‌گیری

عمر بن سعد پیش از واقعه کربلا، بیرون از شهر کوفه در محلی به نام حمام اعین به قصد عزیمت به ری و جنگ با دیلمیان، اردو زده بود. اما پیش از حرکت به سمت ری، کاروان امام حسین(ع) در کربلا توقف کرد. عبیدالله بن زیاد حاکم بصره و کوفه، از عمر بن سعد خواست قبل از حرکت به ری، جهت مبارزه با امام حسین(ع) به کربلا برود. عمر بن سعد ابتدا نپذیرفت اما عبیدالله ولایت بر ری را مشروط به حضور او در کربلا نمود؛ در نتیجه عمر بن سعد با لشکرش، به کربلا رفت.[۱۱] در برخی منابع آمده است که ابن سعد شب قبل از تصمیم‌گیری برای جنگ باامام حسین(ع) تا صبح با خود اندیشید که این کار را انجام دهد یا خیر. او با این اندیشه که پیش از مرگ توبه می‌کند آمادگی‌اش را برای جنگ با امام حسین(ع) اعلام کرد.[۱۲]

تقویت لشکر توسط ابن زیاد

بنابر برخی گزارش‌ها، در پی حرکت عمر سعد به سمت کربلا، شماری از مردم کوفه به سبب تطمیع و یا تهدید ابن زیاد به لشکر او پیوستند. ابن‌زیاد، مردم را در مسجد کوفه گرد آورد و بزرگان آنان را با پرداخت هدیه، تطمیع کرد سپس آنان را به همراهی با عمر بن سعد در جنگ با امام حسین(ع) فرا خواند.[۱۳]

ابن‌زیاد عمرو بن حریث را به جای خود در کوفه گماشت و با تشکیل اردو در نخیله، کوفیان را واداشت تا به آنجا بیایند.[۱۴] وی پیوستن به لشکر ابن سعد را بر همه مردان کوفی واجب کرد و سوید بن عبدالرحمن منقری را به کوفه فرستاد و به او دستور داد در کوفه جستجو کند و هر کس را که از رفتن به جنگ امام حسین(ع) خودداری کرده، پیش او بیاورد.[۱۵] [یادداشت ۱]

عبیدالله بن زیاد، حصین بن تمیم و چهار هزار سپاهی تحت امر او را از قادسیه به نخیله فرا خواند.[۱۶] هم‌چنین به دستور وی شمر بن ذی‌الجوشن با ۴۰۰۰ نفر، یزید بن رَکاب کلْبی با ۲۰۰۰ نفر، حُصَین بن نُمَیر با ۴۰۰۰ نفر، مُضایر بن رهینه مازِنی با ۳۰۰۰ تن و نصر بن حَربه با ۲۰۰۰ تن[۱۷] و نیز شبث بن ربعی، حجّار بن اَبجَر،[۱۸] محمّد بن اشعث[۱۹] و یزید بن حارث هر کدام با هزار سوار به لشکر عمر بن سعد در کربلا پیوستند.[۲۰]

ابن زیاد روزانه دسته‌های بیست تا صد نفری از مردم کوفه را نیز به کربلا می‌فرستاد.[۲۱] سرانجام در ۶ محرم شمار لشکریان ابن سعد، به حدود ۲۲۰۰۰ تن رسید.[۲۲]

گروه‌ها و انگیزه‌ها

بیشتر افراد سپاه عمر بن سعد از اهالی و گروه‌های مختلف کوفه[۲۳] با انگیزه‌های متفاوت تشکیل شده بود.[۲۴] منابع تاریخی این گروه‌ها را از نظر عقیدتی عثمانی‌مذهب دانسته‌[۲۵] و از افرادی مانند: ابوبردة بن عوف ازدی،[۲۶] شیبان بن مخروم،[۲۷] کثیر بن شهاب،[۲۸] کعب بن جابر، عمر بن سعد، بشر بن سوط و عمارة بن عقبة ابی‌معیط با چنین منش عقیدتی نام برده‌اند.[۲۹]

شماری از لشکریان عمر بن سعد از هواداران بنی‌امیه و از مخالفان امام علی(ع) و دشمن شیعیان او بودند؛ شیبان بن مخزوم،[۳۰] شبث بن ربعی [یادداشت ۲]،[۳۱] کثیر بن عبدالله شعبی،[۳۲] شمر بن ذی‌الجوشن، عمر بن سعد، زحر بن قیس، عزرة بن قیس و عمرو بن حجاج زبیدی از این دسته به شمار می‌روند.[۳۳]

تعدادی از افراد سپاه نیز از اشراف کوفه بودند که به امام حسین(ع) نامه نوشته و او را به شهر خود دعوت کرده بودند ولی در پی تهدید و یا تطمیع ابن زیاد به او پیوستند. عروة بن قیس، شبث بن ربعی، حجار بن ابجر، قیس بن اشعث، یزید بن حارث، عمرو بن حجاج و محمد بن عمیر تمیمی از این گروه بودند.[۳۴]

برخی از اهالی کوفه و شام با تهدید و اجبار ابن زیاد در لشکر عمر بن سعد حضور یافتند.[۳۵] افرادی نیز در جنگ‌های جمل، صفین و یا نهروان بخشی از سپاه امام علی (ع) بودند ولی در واقعه کربلا در سپاه عمر بن سعد قرار گرفتند. شمر بن ذی‌الجوشن،[۳۶] محمد بن عمیر تمیمی[۳۷] و زحر بن قیس جعفی[۳۸] از این جمله هستند.[۳۹]

فرماندهان

فرماندهان سپاه عمر بن سعد عبارت بودند از:

شمر بن ذی‌الجوشن سمت چپ لشکر،

عمرو بن حجاج زبیدی سمت راست،

عزرة بن قیس سواره‌نظام،

شبث بن ربعی پیاده نظام،

پرچم لشکر نیز در دست زید، غلام ابن‌سعد بود.[۴۰]

عمر بن سعد، حر بن یزید ریاحی را به فرماندهی بنی‌تمیم و بنی‌همدان برگزید. اما حرّ از لشکر او جدا شد و به امام حسین(ع) و یارانش پیوست.[۴۱]

جداشدگان

در روز عاشورا افرادی از لشکر عمر بن سعد جدا شدند و به سپاه امام حسین پیوستند. در برخی منابع تعداد این افراد حدود ۳۰ تن ذکر شده است.[۴۲] حر بن یزید ریاحی،[۴۳] ابوالحتوف و سعد بن حرث انصاری،[۴۴] نعمان و حلاس بن عمرو ازدی راسبی،[۴۵] بکر بن حیّ تیمی [۴۶]، قاسم بن حبیب،[۴۷] جوین بن مالک، [۴۸] ابوالشعثاء کندی [۴۹] و عمرو بن ضبیعه[۵۰] از آن جمله‌اند. البته برخی از نویسندگان معتقدند برخی از این افراد به قصد جنگ با امام حسین در لشکر ابن سعد نیامده بودند؛ بلکه از آنجا که ابن زیاد راه‌های خروجی کوفه را بسته بود از طریق لشکر ابن زیاد خود را به امام حسین رساندند.[]

منبع مطلب : fa.wikishia.net